[ بار ِ سنگین ِ جلوه! ]

 

               زمین!، سایه ی ِ خودرا متحمـّـل است! _

               بر نیمی از خویشش، وهمـّـیشه! _

               با آنکه، وجودِ خودرا ادّعا دارد!؛

               در مقابل ِ خورشید!...

               و همین زمین!،  نیکبختی را برخورداراست! _

               با نیمی از خویشش،  به کوش و، هوش!  و سرشار ِ جلوه های ِ بیداری! _

               و با نیم ِ دیگر به خوابِ نوش!  و همـّـیشه! _

               با آنکه هر صفا دارد؛

               از تعادل ِ خورشید!...

               و شیر!،  قدرتِ چنگ و، نیش را! مجبوراست، در شکار! _

               و جبر ِ حاکمیـّـتِ خویش را در جنگل ِ بی حصار! _

               بر شانه های ِ خود بُردباراست و، بار میکشد! _

               و خمیازه را هَوار میکشد ولی بی هیچ ادّعا به هاله ی ِ هـِیبت _

               و بی هیچ شرمندگی ز فقر ِ مروّت!...

               و ما انسانها!،  سنگینی ِ  حسّ ِ جلوه را! به دوش می کشیم!؛

               با آنکه مدّعی هستیم! که خودنما نیستیم!...

               و حسّ ِ جلوه ی ِ من، شعر میشود! _

               تا،  تصوّر ِ تجلـّـی ِ تو!؛  چلچراغی باشد! _

               به شبهای ِ عزلتِ  یک عمر ممتدِ  من!.

                                                             هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                       August 2000  Helsingør