[ بار ِ سنگین ِ جلوه! ]
زمین!، سایه ی ِ خودرا متحمـّـل است! _ بر نیمی از خویشش، وهمـّـیشه! _ با آنکه، وجودِ خودرا ادّعا دارد!؛ در مقابل ِ خورشید!... و همین زمین!، نیکبختی را برخورداراست! _ با نیمی از خویشش، به کوش و، هوش! و سرشار ِ جلوه های ِ بیداری! _ و با نیم ِ دیگر به خوابِ نوش! و همـّـیشه! _ با آنکه هر صفا دارد؛ از تعادل ِ خورشید!... و شیر!، قدرتِ چنگ و، نیش را! مجبوراست، در شکار! _ و جبر ِ حاکمیـّـتِ خویش را در جنگل ِ بی حصار! _ بر شانه های ِ خود بُردباراست و، بار میکشد! _ و خمیازه را هَوار میکشد ولی بی هیچ ادّعا به هاله ی ِ هـِیبت _ و بی هیچ شرمندگی ز فقر ِ مروّت!... و ما انسانها!، سنگینی ِ حسّ ِ جلوه را! به دوش می کشیم!؛ با آنکه مدّعی هستیم! که خودنما نیستیم!... و حسّ ِ جلوه ی ِ من، شعر میشود! _ تا، تصوّر ِ تجلـّـی ِ تو!؛ چلچراغی باشد! _ به شبهای ِ عزلتِ یک عمر ممتدِ من!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک August 2000 Helsingør
|