[ بامیدِ قرن ِ نـُو! ]
دوهزار! _ از پـِی ِ آن فصل ِ بهار!، که گــُلی داد! که پَرپَر کـُنـَدَش دستِ بشر!؛ سال! _ گذشت!... و بشر! خسته و، سرگشته ؛ پـِی ِ کومه ی ِ آرامش ِ جان! _ هر زمان نسل پـِی ِ نسل! _ درین دشت! بگشت!... بُرج و، باروی ِ خُرافات! فرو ریخت!، و سجّاده ی ِ نِیرنگ!؛ ز هم تار گسست! _ سردر ِ کهنه ی ِ کاخ ِ ستم و، ظلم!؛ َتـَرک خورد _ و دروازه ی ِ تاریخ! شکست!... الگوی ِ سِیر ِ تکامل ز فرآورده ی ِ هوش ِ بشری!، پر بیاراست؛ و در راهِ کراتِ دگر از سَکـّوی ِ پرواز ِبجَست!... آدمیزاد! ز نـُو باز شکیبا، بامیدی مغرور، ز نویدی مسرور؛ به سخنهای ِ فریبا دل بست!... لیک، بنگر که هنوز، به درین فصل ِ زمان، به کجاهای ِ زمین؛ باز هم سینه ی ِ همنوع ِ تو! خون آلوده!، باز هم نیست کنشها و، تنشها! ز فریب و، خَس ِ زور و، تبِ زر!؛ پالوده _ باز نیمی زتو! آنها که تورا! بود ببخشند و، ببخشانیدند!؛ باغ ِ بالیدن ِ تو! یعنی زن! _ پـِی ِ خودخواهی ِ تو!، رفته به بند!... به کدامین سخن ِ عشق! سزاواری تو؟ _ ز کدامین اثر ِ دَرد!........ بیماری تو؟ _ باش فردا که پششیمانی هاست!، که چه بس دیر!؛ که بیداری تو!... دانه ی ِ دُرّ ِ دلم را سُـفتم! همه ی ِ قصـّـه ی ِ جان را گفتم! _ ذهن ِ خواب آلوده ات آشفتم! _ و دلت گرم نکرد آذر ِ دُردانه ی ِ مـِهر! _ چاره ام بـِه !، که خود ِ خویش؛ برم َگـرد ِ غم از چهره به اشک!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 12,03 1999 Helsingør
|