[ گویـِش ِ اختران! ]
پای! آبـِله و، راه! درازو، شام! نزدیک! _ هرچند، هنوز، نیمه روشن؛ امـّا، ز هم اینک این هویداست! _ کز نو!، بامیدِ صبح ِ فردا!؛ با روغن ِ جان! چراغ ِ امشب! _ چشمان! به نبردِ خواب و بیدار!... بگرفته گلیم ِ عُـمر!، بر دوش؛ دَم می سِـپَرَم! به شوق! در پود! _ َره پیش برم، به شور!؛ در تار! _ هرچند، که گشته نیمه تاریک؛ یک کومه، ز دور دور، پیداست! _ از زمزمه، دیگِ سینه در جوش!؛ برپاست ز نو!، ُاجاق ِ امشب! _ گرم از تب و، تابِ صبح ِ دیدار!... بر مخمل ِ سرمه ای ِ شـبها! _ باغی ست، پُراز شکوفه ی ِ نور! _ در گویـِش ِ اختران!، یک آواست! _ آرام!، به گوش ِ جان!؛ سُـرایند! : خورشید! َروایتِ امید است!... با پرسه زدن، به باغ ِ امشب! _ پای آبـِله ای!؛ رود به تیمار!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 20,06,2002 Helsingør
|