[ گویـِش ِ اختران! ]

 

          پای!  آبـِله و،  

                            راه!  درازو،

                                              شام! نزدیک! _

          هرچند، هنوز،  نیمه روشن؛

          امـّا،  ز هم اینک این هویداست! _

          کز نو!،  بامیدِ صبح ِ فردا!؛

                                                            با روغن ِ جان!  چراغ ِ امشب! _

                                                            چشمان!  به نبردِ خواب و بیدار!...

          بگرفته گلیم ِ عُـمر!،  بر دوش؛

          دَم می سِـپَرَم!  به شوق!  در پود! _

          َره پیش برم،  به شور!؛  در تار! _

          هرچند، که گشته نیمه تاریک؛

          یک کومه،  ز دور دور، پیداست! _

          از زمزمه،  دیگِ سینه در جوش!؛

                                                            برپاست ز نو!،  ُاجاق ِ امشب! _

                                                            گرم از تب و، تابِ  صبح ِ دیدار!...

          بر مخمل ِ سرمه ای ِ شـبها! _

          باغی ست،  پُراز شکوفه ی ِ نور! _

          در گویـِش ِ اختران!، یک آواست! _

          آرام!،  به گوش ِ جان!؛  سُـرایند! :

          خورشید!  َروایتِ امید است!...

                                                            با پرسه زدن، به باغ ِ امشب! _

                                                            پای آبـِله ای!؛  رود به تیمار!.

                                                                        هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                            20,06,2002  Helsingør