[ مِی ِ خاطره! ]

               سرد است هوای ِآشیانه! _

               گیرد دل ِ من!  تورا بهانه! _

               زانروی بیادِ جام ِ لعلت!،

               گیرم  ِزپیاله ای  نشانه؛

               تا با مِی ِ خاطرِ تو!  مِی را! _

               برآتش ِ دل!  کنم روانه _

               هرچند،  ِزمِی  شود فزونتر! _

               این شعله که میکِشد زبانه!...

               تنها به بهای ِ باوَرِ توست! _

               باوَرشدنم دراین زمانه!...

               گــُل بخش مرا  ِزباغ ِ باوَر!،

               شادم بنمای!  کودکانه _

               تا جان که درون ِ خویش پژمرد!؛

               باشد که  تـَراوَدَ ش  جوانه!...

               در چَنگِ بُدَن!،  بشر شود شاد؛

               از باوَرِ {جُفت - باوَرانه}!...

               َابنای ِ بشر  ِزغم  َرها!،  گر؛

               از باوَرِ هم!  کـُنـَد ترانه!...

               انگیزه ی ِ عشق!،  کوش ِ ذرّه ست! _

               کین همـّـه فـَسانه درمیانه!...

               گر،  ذرّه نباشدش که پیوند؛

               ازهم گــُسَـلـَد هرآن نشانه!...

               مِی!  شعله ی ِ جان! فزود،  امـّـا؛

               سرد است هوای ِ آشیانه!.

                                                          هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                         02,01,1993  Helsingør