|
[ شبِ شعر! ]
من شبی، شعر! برای ِ دوستم میخواندم! _ او! ز ِ من پرسید : ای شخص ِ گرامی ای دوست! _ نکته ی ِ مطلبِ این شعر، که مضمون ِ نـُوی هست، کجاست؟... من باو گفتم : ای هوشمَدار!، تو مگر نشنیدی؟؟ _ که به چندین جای، در- این چامه! _ من ز ِ تابِ جان و، هَم - از تبِ دل! حرف زدم! _ کین دو با هم! برگهائی از کتابِ داستان ِ آدمی ست!... تو چه مضمونی ازین نـُوتـَرو، ارزنده تری میخواهی؟ _ گرچه عمرش هم، باندازه ی ِ عمر ِ بـَشـَرَ ست! _ گرچه همـّـیشه! بـُدَه ست و، بـُوَدو، خواهد بود!... جان ِ انسان را آیا؟ _ چونکه مضمونی ست، از {پیش - زمانها}ی ِ سرای ِ دودَر ِ خاک!؛ به دور اندازند؟... هرچه ما، شعر ِ نـُوو، کهنه! سُرائیم؛ برای ِ جان است! _ شعر!، آنست؛ که خود! خلق شود! _ نه که شاعر بنشیند، وبچسباند، واژه پـِی ِ هم... تو چرا اصلا ً از بودن ِ وزن و، قافیه! بیزاری؟ _ خوب مگر فـَنّ ِ مهندسی، که در همـّـه جهان، نـُو شده است؛ در اساس - هم آیاهندسه ی ِ پایه!، دگرگون گشته ست؟... همه جا! طرحی نـُو، ----- جلوه ی ِ روی ِ بنا - ست! _ به درون ِ دل ِ بنیاد امـّـا _ خود نهادی ز ِ تعادل، مثل ِ شعری موزون!؛ درکاراست!... خوب عزیزم حالا، شعر!هم، ----- اگر قافیه داشت؛ نتواند آیا، ----- که ز ِ مضمون ِ نـُوی حرف زند؟؟... شعر ِ جان و، دل!؛ همـّـیشه! نـُواست! _ چونکه هر روز!، به هرجای ِ جهان؛ باغی از میوه ی ِ احساس!، و برگِ گــُل ِ هوش!؛ کاردستیّ ِ قشنگِ دل و، جان!؛ دیده بر نقش ِ زمان! بُگشایَد!... شعر ِ نـُو! گویـِش ِ بایـِستگی ِ نـُو شدن ِ اندیشه ست! _ که ضرورت! سببش بوده و، یا قافیه دارد! یا نـَه! _ لیک، حتما ً مُوزون!... حالا خوب، جنابِ نیما!، که خدایش بـِبـَرَد در جنـّـت؛ چیزی گفت! _ تو چرا؟، متـّـه به خشخاش میکنی؟! _ تو چرا؟، خودتو کاسه ی داغترازآش میکنی؟!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 03,09,1997 Helsingør
|