|
[ سرایـِش ِ یک نوزاد! ]
صدای ِ گریه اش را! در کارگاهِ پندار! تجزیه کردم! _ و اصوات و، الفاظی شدند! _ که از زبان ِ جان ِ او! میگفت : برایم بخوان! دوباره! از طومار ِ اندازه های ِ خشتهای ِ شش هزاران هزارتائی!، که به گفتار آورده بودی! در ساختار ِ برج و، باروها!؛ در سرزمینی که بازهم به گفته ی ِ خودت : باغ ِ مـِهر و، هوش و، کوش و، بینائی!... و چون، باران ِ آشکارا ساز!؛ بر آنها بارش گرفت! _ و روبَنایـِشان!، آبرُفته شد!؛ چینه هائی بیش نبودند! _ از گـِل ِ ناپخته و، کاهِ موریانه زده! که بر هم چون چنبره ی ِ ماری عظیم! _ تـَلـَمبار کرده بودی!... و باوَر ِ من! از پندارهای ِ شگرف و، شگفت و، بی شالـُده!؛ بیمار و، فسُرده بود! _*1 چـُنانکه گوئی : ُگـرزی ششصد منی!؟ بر مُخ ِ گیج ِ از فریبِ من خورده بود، با دستهای ِ مردی آنچنان پـُرزور؛ که با هرگامَش یکی از دوپا تا بزانو!؟ _ به گـِل فرو میرفت! _ وشاید همین! باعثِ شکستش بود!، که؛ هربار، گرفتار ِ درآوردن ِ یکی از دوزانوها _ از درون ِ خاکِ َره میشد!؛ و فرصتش نبود برای ِ پَدافند!... برایم ازنو! بخوان! _ تا ازنو! باورم را دیده بان کنم! _ که سختی ها را بشناسم! و کمبودها را آگاه شوم! تا برای ِ آسانی! بکوشم! _ و زمینه ها را خار ُزدایـَم! که گــُل! پرورانند! _ و از فراهمی ها! توش و، توان ِ نو! گیرم _ و نغمه کنم با شادی! _*2 و بـِغنـَوَم با امید ِ آنکه،*3 باغ را برای ِ قناری های ِ فرداها! آراستگی ست!؛ و مرا، همچون تو! نیاز نشود! که خِشت بمالم! بجای ِ سخن روا کردن! _*4 در تاریخ ِ یک سرزمین! که با تعـجـّب!؟ نام ِ آن! _ خاکِ پاکِ آتش و، مـِهر است!. هاشم شریفی < بودش >> دانمارک 22,04,2003 Helsingør *1 شالـُده = در تداوُل ِ عامیانه شالوده است!. *2 نغمه = آواز ِ خوش! آهنگِ دلنشین! آوا یا نوای ِ دلپذیر!. *3 بـِغنـَوَم = از غـُنودَن! = خوابیدن، آرامیدن، یا آرامش ِ جاودان! برابر ِ با مردن!. *4 خشت مالیدن = در اصطلاحاتِ کوچه بازاری ِ شیرازی = چاخان گفتن!.
|