[ تو را!  می سرایَم ... ]

         

          از نگاهِ آغازین!،  که در بامداد ِ ازل؛

          از چشم ِ جان! به چهره نشست! _

          تا آخرین نشانه!،  که در شام ِ ابد؛

          از رسانه! خواهد جست! _

          تو را می خوانم!  تنها  تو را!  که تبت انگیزه ی ِ تابهاست!...

          و اکنون!،  که دُور ِ  سـِیر ِ شتابهاست!؛

          و اکنون!،  که فصل ِ سردِ کتابهاست!؛

          تو را!  و تنها تو را!  میخوانم! _

          که نامت پوشیده بود و،  هنوز هم! _

                             به زیر ِ نقابهاست!...

          تو را!  که نزدیکترین بودی و، هستی! با من!؛

          تو را!  که از من دور داشتند و، میدارند!؛

          با شیوه هائی :

          که  شِگِردِ  مارها!،

          چلشته خواری ِ کفتارها!،

          و یورش ِ بیگانه با مـِهر ِ عقابهاست!...

          در عصر ِ تسخیر ِ فضا! و کشفِ سیاهچالها!؛

          در روزهای ِ واپسین ِ غزلهای ِ دلنشین ِ جانسوز ِ خالها! _

          تو را! می سرایَم!،

          که هنوز- ات!،

          به  بی تابهای ِ خویش!؛

                                        عِـتابهاست!.

                                                 هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                               28,01,1999  Helsingør