|
[ تو!، و ستاره! ]
به درازنای ِ هستی!، که رهی ست بی سرانجام! _ به سوی ِ ناهویدا!؛ پـِی ِ کوچ ِ تاب و، تبها! ز گمان و، باوری که به نبردِ روزمرّه! _ ودوباره تا همیشه!، سر ِ پیچ ِ نیمه شبها! _ زیر ِ سقفِ ایستگاهی! که در آن ِبـرسم ِ فرجام! قطار ِ زیست! شاید!؟ _ پـِی ِ هرغروب! ازنو، ظاهرا ً ! به جای ماند، و به گِردِ خویش راند؛ بوی ِ عطر ِ مـِهر! در کام! _ به دل امیدِ فردا! _ دم ِ پنجره نشستن!... دیده بر نیلی ِ آسمان و، از زمین! گسستن!؛ شادمان ز باوَری خام! _ رها! ز دام ِ ایـّام!... برق ِ چشمکِ ستاره! که فریبد و، نماند به قـلمرو ِ نظاره!؛ به نظر مرا! َرسانـَد! _ تو و، َعـهدها شکستن!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 13,09,2006 Helsingør
|