|
[ یاد ِ نیما! ]
به هر نوبت که میآید بهار و، جان ِ دلتنگان! به جامی از نبیدش! _ سرخوش از فرجام!... به هرهنگامه ای کزشور ِ هستی! ازهوا دستی شود پرمـِهرو، بغض ِ باغهارا! _ میشکوفد کام!... به هرباری که ازنـُو تب کند سوسن، و نرگس، یاس، یا سنبل، و بید و، نسترن! سوری و، سیب و، سرو!؛ یا بادام!... و یا، هردَم! به هرجائی که پیروزیّ ِ نـُواندیشگی! آید _ و رخشد لعل ِ لبهای ِ هنرپویان ِ { فریادِگلوگـُلفام! } _ تا بخشد، گـُهَرهای ِ تـَر ِ روشنگری! در ساحل ِ دریای ِ پرسشها! _ به خاصّ و، عام!... و درهرگاه ِ تبناکی به هرخاکی، که عشـّـاق ِ صفا! نوشند _ جامی، شادی ِ مرگِ خرافی های ِ خون آشام!؛ تورا!! آوا کند آهَم! من ازیادت! نمی کاهَم! _ وآن چندی زشاگردان ِ خوب و، راستگوی و، نیکپویت را!، که بعدازهم، همی آیند ـ ازنـُو!؛ « چشم درراهَم!. » هاشم شریفی < بودش > دانمارک 28,03,1998 Helsingør
|