|
[ ِزنهار! ] گاهِ خزان ِ رنگین!، بوسید خوش نسیمی!_ درباغ ِ سردو،خاموش!؛ گـُل را! رُخ و، بـُناگوش!... چون زان سکوتِ سنگین!، گـُل گشت نیمه بیدار!؛ نسیم ِ نرم رفتار!، تدبیرکرد! درکار!_ طرحی به شادی اش ریخت!؛ تا راهِ غم نگیرد!_ باور! به جانش آمیخت!؛ تا آشتی پذیرد!... ازپیچ و، تابِ گیسوش! میداشتش سخن! نوش!_ بنواختش به تیمار!، با َجهد و، صبر ِ بـِسیار!؛ رفتش به ژرفِ پندار، گفتش سپس؛ به هـُشدار! : نوپیری ات! مبارک!!! ای نوبهار ِ دیرین!_ برچندجان ِ فرهاد؟ کردی جفای ِ شیرین!... از رازو، َرمز ِ یـَلدا !، کردی تو دام ِ دلها !؛ بنشسته برفِ صبح ات! بربام ِ شام ِ قیرین!... جام ِ طلای ِ ظـُـهرت! شد نوش، برهوسکار!_ در- این غروب ِ مسگون! سرکـُن بدون ِ زنگار!... اینک!، به ِمهر!؛ سر کـَش! ساغر! به همنوایان!_ تا شایدت ِچراغی!؟ بنموده َره! به هموار!... تازان!* شدی، چو بودی، شمشاد ِ خوشخرامان!؛ در گوش ِ نـُونهالان! گشتی حدیثِ ِزنهار!... ِزنهار!!!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 28,09,2002 Helsingør * تازان = تازَنده! و به انتخاب برای ِ این شعر!_ برابر ِ با، تازَنده یِ ِ خودکامه!.
|