|
[ آینه، وخاکستر! ]
همسان ِ غرقگی _ - به ژرفای ِ فضائی نیمه آشنا - می نمود!، که مرا! - دستِ واقعیتی نیمه گنگ - ؛ با ریسمان ِ امتدادِ اندیشه! _ تا دورهای ِ آسمان ِ انگاره های ِ بزرگ و، خُرد! _ باخودش می برد! _ و درانتها، که پذیرای ِ فرمان ِ جبرِ زمان! شدم!؛ کویری با غروبی خاکستری! _ ز جنس ِ روزهای ِ آخرِ پائیز! _ درآینه بود!...
شوقم فرو خورده شد - ازان دیدار! _ و سردی ِ چشم اندازِ سردناک!، بیم ِ کم فروغی ِ فصلهای ِ آینده را!؛ به دفترِ پیشگمانی ِ ایّام ِ دل! فزود!...
هرچند، که تاج ِ تابش ِ ذوقم! _ ازان - ناگهان خارِ آگهی -! فرسود!؛ گفتم به خود : مرنج! _ یادت نیست؟ که در- آینه! - دو قناری بودند! _ که هریکِشان!، از رازهای ِ مِهر و، غرور! _ ترانه سرمیداد!؟ _ و در همان آینه! جام ِ گویائی بود! _ که از- امید! - می سرود!، و از نوش ِ جامهائی دگر!؛ تورا! خبر میداد!؟...
پس، باش!؛ تا دوباره در کمندهای ِ نو! _ که از- آن ِ ساقیان ِ جامهای ِ قندآکند! _ شوی پابند!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 16,04,1998 Helsingør
|