[ ابر!، و امید! ]
همین ابر ِ خورشید پوش ِ کدر! _ تو را گل ببخشد به فردای ِ باغ!...
تو را شادی آن بس! که درانتظار! _ بجوئی رخ ِ آفتاب! از رواق!...*1
چه بسیار! ازروزهائی که رفت! _ بامّیدِ پایان ِ شام ِ فِراق!...
نه خوش گویش ِ گلبُن ِ باغچه! _ درآن دَم! که یادی! َنوای ِ اطاق!...
اگر تن، ز یخ بستگی! پژمُرَد!؛ امیدِ دلت! سینه سازد اجاق!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 06,12,2007 Helsingør *1 درزبان ِ ایرانی ِ پس ازپارسی بودگی، که فارسی شدگی یافته است!؛ بخشواژه های ِ [غ] و[ق]، هردو! با یک گویش! برزبان رَوَند!؛ و بیشتر ِ واژه ها! یا بخشواژه های ِ بومی شده!، درهرزبانی به هرسرزمینی!؛ چنین شوند!.
|