[ " ازما- ست!  که برما- ست! " ]

 

          از ماست!،  که بر ماست!، نشیند کفک ازتو- ست! _

          که درکوشش و، هوش ِ  ِبهنگهداری ِ ماستت!،  به همیشه بوده ای!؛  سُست!...

          ازتکنیکِ سرماسازی و،  ابزارِ استرلیزه و،  پاستوریزه!  یاد نداشتی! _

          اجناس ِ قبیل ِ شیرو،  ماست و،  کره و،  دوغ و، پنیررا! _

          تا نزدیکی های ِ جنگِ دوّم ِ جهانی! توی ِ یخچال نگذاشتی! _

          « هم نیز، نداشتی!؛  که بخواهی بگذاری »  وکفک زد! _

          باکتریّ ِ ضِدِّ ضربه درمقابل ِ بساطِ سِحرو،  خواهش ِ تخیّلات و،  جادوجنبل! _

          آمد!،  و به گلبول ِ سفید و، سُرخ ِ تو!؛  هردو! کلک زد!...

          درزمانه ای که نسل ِ انسان! همه جا!،  به  بخش های ِ ویژه ی ِ روی ِ زمین! _

          زندگی اش ساندویچی شد!؛

          ژرفای ِ پَسَندِ تو! به هرجا و، همه!؛

          حرفِ کباب و، دیزی و، دمپختِ سیریّ و، اطاق ِ تیری و، آردِ الک زد!...

          خودکرده خطا! بودی و، ازریشه ی ِ آسیب! توغافل! _

          عقلت! همه حرفِ  « قسمت و، نصیبِ از -  چرخ ِ فلک! - »  زد! _

          طبّاخ ِ آش ِ خرافه باوَری!، همیشه به نتیجه!؛

          روی دل ِ زخمی ِ توو، هرچه  ُقلی هست!؛  نمک زد!...

          هرمیوه ی ِ بی دانشی ات را!،  که «  َتوَهّم!! »  بتو میداد!؛

          بسیارو، چنان از ِپی ِ هم!،  مَزمَزه کردی!؛

          تا آنکه ُترا!،  باغکِ اندیشه!،  زِ میوه شد عقیم و؛   شپشک زد! _

          زانرو!، به فقط!؛  « رنگِ تعارف و، رودرواسی! »  تودفترت! شتک زد!... 

          دیروز توخبرها خواندم!،  حتـّی چینی ها!؛  توفضا! راه برفتند! _

          امروزمی بینم!، طفل ِ دلِت! " درخم ِ یک کوچه! " هنوزپَرسه پـِی ِ الک دولک زد!...

          اکنون تو!  مُخ ِ خویش! عوض ُکن! ومُدِرنیته! بیندیش! _

          وز دانش ِ ابزاری ِ امروز!  مُدِرنیزه!  برافروزو،  بیفروز! _

          هم نیز!  دگرگونگی ِ معنی ِ هریک زِ دوتا واژه ی ِ پُرمایه! _

          که یک هست [مدرنیته!]،  ودیگری [مدرنیزه!]؛  بیاموز! _

          تا  ِبه شَوَدَت! زندگی ِ این دَم و، امروز! _

          وز همّه دگر پار!، وپیرارِ جگرسوز!؛

          شاید که شَوی دورو، خوری ماست!؛  به دلخواست! _

          آید که ُترا! درس ِ " قبادیانی!"  درگوش! _

          بانگی بنمایَد!  َوبه ازنو مگرت یاد،  ازان راد!؛  سِزایَد! که بداری! _

          وز دُرِّ کلامی که بسفتت! وبگفتت! :  هِی!! باهوش!! _

          [ " ازما- ست!  که برما- ست! " ] .

            هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک *

                                                                                                                                     24,09,2008  Helsingør

          * این چامه چند سال پیشتردرذهنم شکل گرفت!، ویادداشتِ کوتاهی ازآن داشتم ، 

                و مختصری از آنرا نیز برای ِ یکی از دوستان با پیام ِ تلفنی فرستادم!؛

                و این بار در پاکنویس! مصرع های ِ بیشتری به آن افزوده ام!.