|
[ با آغازین تماشای ِ جوانه ها! امسال! ]
جوانه های ِ درختان! _ ( که پاره های ِ دلهاشان را! شناسنامگی است! )، به پهنه های ِ باز!؛ رسیدند!... شوریده جانهائی که راهی دراز را! _ به دالان ِ درون ِ شاخه و، سرشاخه ها! _ بخزیدند! _ ( به سختی ِ بسیار!، ازآنهمه بارِ هستی!؛ که بخششش! با ناز! )... وبَهرِ دیدارِ هنگامه های ِ دَشت و، دَرّه و، جوبارو، کوه و، دَمَن!، که بَزم ِ سبزِ چمن! _ به هریکی برپاست!؛ زِنو! بُرون بجَهیدند! _ تا تماشاگرِ هَمآوَردی ِ گران ارجی شوند!، که ایزدِ مِهر!؛ به دیوِ دلسردِ تیره چهر! _ بتوفد!، وشورِ غنچه ها! بشکوفد!، که ازنو!، زمین و، اخترو، کیهان!؛ به دریافتِ جان! ( که ازجام ِ دیدگان! ) شود زیبا!... وبیادِ همّگان میرسد زِ باوَری باستانی! که : به هرکجای ِ جهان!، به هرچه گونه گونه ی ِ بخشها ی ِ آن!، وَهَم انسان!؛ همنشانگی است!... به آفتابِ بهاری! _ درودِ آشکارو، نهان!، آوا!؛ که مَردُمان!، ُگل ِ آشتی! _ زِباغ ِ گرم ِ پیامهای ِ چشم ِهَم!؛ چیدند! _ و با شکیب و، شتابِ قناری! _ نوروزرا!، چشم براه!؛ و شادمان! زِجام ِ انگبین ِ امیدند!... هربار! _ گشودن ِ چشمان! _ پس ازتبِ خواب! _ خود، پگاهِ یک زایش ِ نو است! _ چه در چه ساعتِ شبها! _ چه درکدام وقتی ازروزاست!... نوروز!، پیروز! _ ازآنکه با امید و، مِهربانی! _ هرروز!؛ نوروزاست!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 09,03,2009 Helsingør
|