[ باوَرِ خدا!]

          هستی!، وخدا!، خدا!، وهستی!،

          یک! باشد و، بخش بخش و، بخشی ش!؛    

          هرجورو،  به هرچیزو، به هرگاه و، به هرجا ی؛

          وهمّه گونه ی ِ جان!، که نمایان و، نهان است!؛

          به بودن! به همیشگی ست بر جا و، شدن را!؛ به همیشگی! روان است! _  

          که از میان ِ آنهمّه ز جانهاش!؛   

          یکی نیز!،  توهستی!...

          هربخش!، زِهَستی! _

          گنجینه ی ِ آراستگیّ اش!،  به شدنها و، توان ِ ویژه ای! هست! _

          زانروی!؛  بجز- آنکه،  شدنها و،  توانهای ِ تو! باشد! _

          ازباغ ِ جهانی!، بتو!؛  بهره ای نیاید!...

          ازبهرِ نمونه!: که، یکی؛  بترسد از- آب! _

          امّا دگری!، به ژرفِ دریا! شود و،

          وِرا!؛

          فشارِ جوش ِ َزهره ای! نباید!...

          پس،  بی ستم و،  دروغ و،  نیرنگ! _

          درباغ ِ سزاواری ِ خویشت! _

          با ساغرِ هستی ات!، که داده!؛

          میکوش و، بهوش!؛   نوش!  باده!.

             هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                                                    31,03,2009  Helsingør