[ برای ِ میهمان ِ سرزمین ِ ابرها! ]

          چهارفصل ِ سال را!_

          به رنگِ سُربی ِ هوا!_

          چه خوش؟! تو خوگرفته ای،   چه سازگار؟! گشته ای؛

                                               به عشوه هاش! هَمنـَوا!... 

          به نیش ِ سختِ سردی اش! چه نرم؟! سرکنی و، هم _

                            بدون ِ هیچ گویشی!، که آشکار ادا شود؛

          به جان ِ شعله نوش و، مِهرپوی و، پُرشکیب!اشاره می کنی!...

          بهار ِ بی شکوفه را! چه بُردبار؟! میشوی!،

                                               تو کز هوای ِ هرگــُلی!_

          به شوق ِ زیبائی ِ هر عیان و، هر نهان و، جان ِ این جهان!؛

                                                    باغ !!!! نِگاره می کنی!...

          غرق ِ خیال و، آرزو! به ( تار و، مار ِ ابر ها! )، که آفتاب! سَرزَنـَد!؛

                                   چراغ ِ چشم را! همه! صرفِ نـِظاره می کنی!...

          روز!، که پا کشیدو، رفت ازبَرو، بام ِ این دیار!؛_______

          باز، به شور ِ بزم ِ شب!؛ در آستان ِ چشم ها!_

                                         جشن ِ ستاره میکنی!...

               طلعتِ بامداد را!، تا به غروب! تشنه ای!_

                                    ِپِی اش، ز ساز ِ زمزمه!_

          که چامه ی ِ شتایـِش و، شعر ِ گلایه گونه ای!_

                                      برلبِ خشک! می دَوَد!؛

                                           قافیه های ِ ماه را!_

                                                          به آه !_

                                                چاره می کنی!.

          هاشم شریفی << بودش >> دانمارک   Helsingør  27,04,2006