[ برای ِ آسمان ِ شهرها! ]

 

          و آسمان ِ شهر ِ ما!  روا نداشت!  قهر ِما _

          که زیر ِ سَـقفِ گردِ آن!  یکی چنین  به کژ َرَود،  یکی کژی کند چنان! _

          دراین و، آن بَرازمکان!  به این و، آن دَم اززمان!...

 

          یکی خیانتی کند به نظم و، عزم ِ جامعه! _

          و با طریق ِ نظمها!  موجّه اش نمایداو،  بدون ِ پوشش و، عیان!...

 

          یکی به رنگ و، خدعه ها!  خلافِ خود! کند نهان! _

          و هرکسی،  به کوش و، جوش ِ دیگری ست درروش! _

          نه آنچه اش که با تعهّدی به جان! _

          بیان شده ست!  در زبان!...

 

          و باز،  آسمان ِ شهر!؛

          ز مردمان!  نکرد قهر!...

          و باز،  رنگِ آبی اش!؛

          به گاهِ آفتابی اش!،  به وقتِ ماهتابی اش!؛ 

          و یا، به هنگام ِ  { بروی ِ پرنیان ِ نرم ِ ابر- خوابی اش! } ؛

          به شادِ  مَردُمان بشد!...

 

          و گهگهی به بارشی  ز ابرها! _

          اگرچه هم  ز ساختار ِ جَبرها! _

          به شستشوی ِ سبزه ها!  به جاندهی ِ کِشتها!  به نوش ِ باغ و،  دشتها! _

          به پاکشوئی ِ خَس و،  پلشتها! _

          دبیر ِ کاردان!  بشد!...

 

          به بانگِ   - شـُو  امید واااار! - _

          به بی کرانه ی ِ  گمان!  به گرمگاهِ کوش و، کاااار! _

          به گویشی،  ز عاطفه!؛

          بیادِ مَردُمان بشد!...

 

          ولی،  اهالی ِ  دیارو، شهر ِ ما!  هنوز هم! _

          کنند کیش ِ خود!، همان!؛

          که بودشان به پیشتر!  که بودشان  براهِ کسبِ بیشتر! _

          اگرچه هم،  به نیش ِ رنجش آوریّ ِ دیگری! _

          به جان ِ خویش!  نیشتر!...

 

          و آسمان ِ  شهر ِ ما!  هنوز!،  هست؛  مـِهربان! _

          هنوز هم!،  سوی ِ تعالی ِ امید!؛

          به نقش ِ  - رنگینه کمان - !،

          بساخته ست!؛  نردبان!.

                                              هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                        30,03,2008  Helsingør