[ برای ِ آسمان ِ شهرها! ]
و آسمان ِ شهر ِ ما! روا نداشت! قهر ِما _ که زیر ِ سَـقفِ گردِ آن! یکی چنین به کژ َرَود، یکی کژی کند چنان! _ دراین و، آن بَرازمکان! به این و، آن دَم اززمان!...
یکی خیانتی کند به نظم و، عزم ِ جامعه! _ و با طریق ِ نظمها! موجّه اش نمایداو، بدون ِ پوشش و، عیان!...
یکی به رنگ و، خدعه ها! خلافِ خود! کند نهان! _ و هرکسی، به کوش و، جوش ِ دیگری ست درروش! _ نه آنچه اش که با تعهّدی به جان! _ بیان شده ست! در زبان!...
و باز، آسمان ِ شهر!؛ ز مردمان! نکرد قهر!... و باز، رنگِ آبی اش!؛ به گاهِ آفتابی اش!، به وقتِ ماهتابی اش!؛ و یا، به هنگام ِ { بروی ِ پرنیان ِ نرم ِ ابر- خوابی اش! } ؛ به شادِ مَردُمان بشد!...
و گهگهی به بارشی ز ابرها! _ اگرچه هم ز ساختار ِ جَبرها! _ به شستشوی ِ سبزه ها! به جاندهی ِ کِشتها! به نوش ِ باغ و، دشتها! _ به پاکشوئی ِ خَس و، پلشتها! _ دبیر ِ کاردان! بشد!...
به بانگِ - شـُو امید واااار! - _ به بی کرانه ی ِ گمان! به گرمگاهِ کوش و، کاااار! _ به گویشی، ز عاطفه!؛ بیادِ مَردُمان بشد!...
ولی، اهالی ِ دیارو، شهر ِ ما! هنوز هم! _ کنند کیش ِ خود!، همان!؛ که بودشان به پیشتر! که بودشان براهِ کسبِ بیشتر! _ اگرچه هم، به نیش ِ رنجش آوریّ ِ دیگری! _ به جان ِ خویش! نیشتر!...
و آسمان ِ شهر ِ ما! هنوز!، هست؛ مـِهربان! _ هنوز هم!، سوی ِ تعالی ِ امید!؛ به نقش ِ - رنگینه کمان - !، بساخته ست!؛ نردبان!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 30,03,2008 Helsingør
|