|
[ برای ِ مـِهربانی سُرای ِ کوچه های ِ درکِ زیبائی! ]*1 << بیادِ روزگار ِ شـِعر ِ کوچه! >>
در پیچ ِ کوچه ای، از کوچه های ِ دیار ِ کودکی ام؛ آجری بجاست! _ که یادگار ِ شبابم بروی ِ اوست!...*2 گر او هنوز نرفته زپیمان، بپاس ِ حرمتِ عشق؛ باشد که تیر ِ مُژ ّه ی ِ خویش، ببیند به قـلبِ دوست!...
گر هرچه کاخ ِ تجمّـل شود خراب، ازحرص و، از شتاب؛ برپای بودن ِ دیوار ِ خانه ی ِ اویم! در آرزوست!...*3
دانم سراب، نکند کام ِ تشنه ام سیراب؛ امّا مشام ِ جان!، به شادی ِ باغ ِ وجودش!؛ گــُلابی که در سَبوست!...
گر همـّگان! که مرا همدیار و، هم مرزند؛ به کوچه!، مـِهر بورزند!؛ نه خانه، لانه ی ِ کو- کو باشد!؛ که کوی ِ دوست!...*4
پاسخ ِ آرمان ِ انسان ِ تشنه جان!، مـِهراست! _ و دل ِ مـِهربان ِ دوست!، بهشتِ گمان ِ اوست!.*5 هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 15,09,1998 Helsingør *1 برای ِ چامه سُرای ِ مـِهرستا! و گران ارج ِ سرزمینمان! سروده شد، و در شب چامه خوانی اش، در مالموی ِ سوئد؛ درروزشمار ِ 18/09/1998 به ایشان پیشکش داشتم. *2 در دستنوشته ای که به استاد پیشکش شد!، نخستین واژه ی ِ این مصرع؛ بجای ِ - که - ، واژه ی ِ - تا - میبود!. *3 درنوشتار ِ آغازین ِ این چامه! بجای ِ واژه های ِ - برپای بودن ِ - ، - برپائی ِ -! نوشته شده بود!. *4 کو- کو ! نامی برای ِ نوای ِ فاخته!، که چنین شنیده می شود؛ وَ هَم، نام ِ پرنده ای از تیره ی ِ فاخته ها! _ که آوای ِ آنهم ، با نوای ِ کو- کو بگوش میرسد. *5 درین نوشتار! در تاریخ ِ 23/03/2008 [ دوواژه ای ِ ] - بهشتِ بَرین - به [ دوواژه ای ِ ] - بهشتِ گمان - دگرگون شد!، چرا که؛ بهشتِ برین برابرِ با - بهشتِ بالایی - و - برفرازجایی - و - آسمانی - میشود _ و گزینش ِ درست اندیشانه ای نمیتواند برای این گویـش باشد، و تنها آهنگِ چامه! انگیزه ی ِ آن بوده است! _ و اکنون - بهشتِ گمان - درست تر مینماید.
|