|
[ برای ِ پروین ِ آسمان ِ آرمانها! ]
ای مـِهربان تر از خواهر و، حتـّی که دلسوزتر از مادر! _ بر انسان ِ بی پناه! _ و برای ِ جان ِ یتیمان ِ بی گناه!... ای فرشته ی ِ سنجشگر ِ اعمال ِ قاضیان! _ ای نکوهشگر ِ بر نامِـهربانی ِ ازخویش راضیان!... ای ظریف تر از شمع و، شاپرک و، گــُل! _ ای زبان ِ تو!، پاک! و بی نیاز ِ از تجمـّـل! _ و شعرت!؛ بی آلایش از چیدمان ِ واژه های ِ ساغر ِ مـِی و، چشمان ِ نرگس و، تاب ِ بنفشه و، تب ِ سنبل!... چه معصوم و، مظلوم! زیستی _ به دوران ِ خشک مغزان ِ مقــّدس! که روشنای ِ اختر را! به کام ِ سیاهِ خاک! دادند! _ و باک نداشتند! از یاوری ندادن ِ به تندیس ِ ماهِ راهِ شبزدگان ِ سرگردان! _ در وادی ِ خرافات و، جهل آبادِ وَهم آکند!... شد چامه های ِ تو! افتخار ِ هوش ِ مـِهرآگین! برای ِ زنان! _ و در پذیرش ِ طبع ِ سرکش ِ مردان! درسهای ِ گوهر بهای ِ همچون قند!... ای پایدارتر ازکوه! که با سنگِ سختِ شکیب! _ حبابهای ِ رنگارنگِ هوس را! شکستی! و به هاله ی ِ تبناکِ نجابت! _ نشستی صبور و، موقــّر! و مستِ نافه ی ِ مـِهر! _ دل به امـّیدِ بهروزی ِ بشر! بستی! _ به گــُلشن ِ ادراک!... و بی نصیب ماندی از کامبخشی ِ دَهر! _ در زمانی که تیر ِ فریبهای ِ فرهنگِ روزمرّگی! با ظواهر ِ آذرگون!، امـّا زهرناک! _ از کشاکش ِ زرق و، برق و، حیله و، قهر!؛ به جانهای ِ بسیار ِ دیگری اصابت داشت!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 04,04,1992 Helsingør
|