[ برای ِ طبیعتِ از ظلم ِ خود مظلوم! ]

 

          بشر!  زبس که پـِی ِ سبقتِ زهم! کوشید! _

          زمین! به خویش کفنگون ِ زَهرنـَم! پوشید!...

          زبس، فریبکار!، به تکثیر ِ مردمان! دَم زد! _

          زسینه های ِ " ونوس "!،  جای ِ عشق!؛  سَم جوشید!...

          چنین که آیــِنه ی ِ آسمان!، به زنگ آلود!؛

          عروس ِ ماه!،  خجل شد!؛  ستاره غم نوشید!...

          اگرچه رنج! همیشه خـَس ِ فقیران است! _

          مرفــّه هم!، زهوای ِ زمانه!؛  بخروشید!...

          اگر، به گیتی ازهردوآدمی!، دوتا! آید!؛

          دگر نه جنگ و، نه سختی ست!  نکته بنیوشید!...

          زبان!،  اگرهمه یکسان!  در نِوشت و، گفت!آرند!؛

          بشر! به هرکجای ِ زمین! شهدِ هوش ِ هم! نوشید! _

          شَوَد که همّه از بر ِ هم!  راز ِ دانش آموزند! _

          به غیرازین!،  همه از مـِهر ِ هم!؛  فراموشید!.

                                              هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                        25,02,2008  Helsingør