|
[ برای ِ یک جان! که با کیش ِ یک چراغ! ]
چراغ! این واژه ی ِ همیشه بایادی از امید! _ ز رُوزن ِ اندیشه اش! سوسو میزند به هنگام ِ دلزدگی ش! _ ودرخششی خیره ساز دارد به گرمای ِ هُشدار و، زنهار! _ که بر همسایگان ِ بیدادگاهِ زندگی ش!... و به هربار! _ که به کاشانه ی ِ کاغذین ِ گنجهای ِ کلامش! فراخوان میشوی! _ به همان دَم! بباغی از سیبهای ِ تـُردِ نیکخواهی! وانارهای ِ خون بـِدِ لی! _ میهمان میشوی!، و" فروغ " ! _ پرتـُوافشان میشود! ؛ به ژرفِ روانت! از حقایقی و، مـِهربانی میتراود ازجانت! ؛ که توهم نیز! _ راستگو! باشی و، بهوش و، نترس! _ و دوستِ راستین ِ یاری رسان ِ زندگی بخش! _ برای ِ همزیستان ِ زمان! ومکانت!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 06,07,1987 Copenhagen
|