[ بیان ِ باروت! ]

          چه آسمان ِ قشنگی!؟ _

          که رقم می خورد!  بر چهرِ برگِ آغازین دقایق ِ سال! _

          که جرقّههای ِ رنگارنگی! _

          ببانگهای ِ خروش! _

          بیانی ازباروتهائی بودند! _

          « به  شاد باشگوئی ِ ازسوی ِ انسانهائی، به انسانهای ِ دیگری!؛

             درهرجائی که توان ِ دیدشان فراهم بود! » _

          وجان ِ باروتها!  با پرشهای ِ آمیخته ازشورو،  شوق و،  زرنگی! _

          سرافرازی ِ خود را!  درقالبِ خویش نمی گنجیدند! _

          و ُگسترده می شدند و،  می جَهیدند!،  برفرازِ کوی و،  برزن و،  شهر!؛

          و سرنوشتشان را!  که شادخواری بود! _

          می بالیدند! _

          و پوزه ی ِ باروتهای ِ دیگری را،  که درتباهی طِی شده بودند!؛

          غبارِ سیاهی!  به نیشخند!  می مالیدند! _

          و سرزنششان می داشتند! _

          که برای ِ گرفتن ِ جانهائی از موش و،  خرگوش و،  آهوو،  َکبک! _

          ودگرجانهای ِ بیگناهی!،  که برخی هم، انسانهائی بودند!؛

          به انفجار! رسیده و،  سرنوشتشان!؛  شرمساری بود!.

            هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                       00/15 a.m. 01,01,2009 Helsingør