[ به  دیوژِن! ]

          با سینه ای، که اجاق ِ سوزَنده است!_

                               دل ِ باصفای ِ تـُرا! ؛

          با چشمهای ِ [ آفتاب نهادینه ] ای،  که چراغ ِ فـُروزَنده است!_

                                                             راهِ بی انتهای ِ تـُرا! ؛

          با لبهائی، که آتش ِ گویاست!_

          آرمان ِ جان ِ بی ریای ِ تـُرا! ؛

          انسان! درون ِ توست!_

          که ات را ؟ به آرزوست ؟!...

          در وَرطه های ِ قـَحطِ  فهم! ،

          در صحنه های ِ نمایشاتِ فرضیه اندوزی!_

          به جای ِ نکته آموزی از بینش ِ سیمرغهای ِ   ِخـَرد ! ؛

          که شعله های ِ - نِگــَه نهادِ -  پیه سوزِ تو! درک نمیشود!، به محضرِ جانها ؛

                                                                      چه ات را ؟ به آرزوست ؟!.

                            از که میپـُرسی؟  زِهـَمگونِگی های ِ رازِ [ چشم و، چراغ ! ] .

                            هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک          Helsingør   05,06,2002