[ چند خطّی از خطوطِ دفترِ جان! ]

          منم آن دفترِ پُربرگِ زمان پوی!،

          که هرگام ِ زمان! برگ به برگش! پَرَورد! _

          و ازآغاز که بودم!،  تا به هرگاه!؛  که بتوان باشم! _

          به چنین روی!، وخوی!؛

          که بنام ِ نسل ِ انسان!،  طِی ِ تمدید کنم!؛

          آرمانی ست مرا! تا که به تکمیل َرَوم در معنا! _

          نه که تنها همه ابزارِ نوو،  کارِ نوو،  بارِ نوَم _

          زیستن را! پُرو، راحت تر؛  درپاسخ ِ بر خواهش ِ بیشم بدهد...

          سالها!! رفت مرا، زندگی ِ جمعی و، شهری!  امّا؛

          ازنهادینه ی ِ ناسیری ِ دیرینه ی ِ من! _

          به هنوزم!،  خصلتِ جنگلی است و،

          کفترِ مِهر!،  که درسینه ی ِ من!؛

          بسته دردام ِ تجمّلا ت!!،  با؛  بافه ی ِ تن!. 

            هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                          08,11,2008  Helsingør