[ چراغت! نیست روشن،  َره چه پوئی؟ ]

          اگرنگاه میکنی،  به اتّهام! میروی! _

          وگرنِگه نباشدت؛  بنام ِ خام! میروی!...

          چه بایدت به چشم ِ خود؟  که راهِ خویش بنگری! _

           َحَذر زِچاه میکنی!،  بسوی ِ دام!؛ میروی!...

          گاه،  به یک زِ  َرهرُوان!،  چشم و، چَرای ِ آهُوان! _

          شاد - بکام! اگر، نِه ئی؛  شکسته جام! میروی!...

          گرتو!،  به گوهَرِ َنهان!،  طمع ُکنی چوروبَهان!؛

          به جلوه گاهِ ژرفِ جان!  چه زشتفام! میروی!؟...

          پریش پوی،  َره مَرُو!،  که گام گام!؛  ِبشمَری! _

          به هَربَرَست!،  دفتری!؛  چه بی لگام! میروی!؟...

          پزشکِ خویش ِ خود!،  ِبشو!؛  که خودپسندی ات! رَوَد _

          تو با قمارِ جان ِ خود!  ُخمارِ نام! میروی!...

          به  ُکنج ِ خویش!،  کِز ُکنی!؛  که :  زندگی! چه  ُگنگ شد!؟ _

           ِبیادِ گامهات!،  باش!؛  پُرازپیام!  میروی!.

            هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                                                    12,12,2008  Helsingør