[ سرايش ِ عاشق ِ
ساده دل، يك روزِ َابری را
!
]
بر
حوضچه ی ِ باغ ِ كتابخانه ی ِ شهری كه َمـنـَم دَ ر ،
قوی است
دوسه تــّا
و؛
بَسی مرغابی!
ا براست
ولی _ اکنون! _ زانروی!، رُخ
ِ حوضچه؛ سرد است و، سياهَست!
او
نيست!، كه آسان
ِبشـَوَد هستی و، بودن!؛ _ بايد بشكيبم! _
هر
چَند، كه دِل؛ شعله وَر از خواهش و، از بی تابی!
ای
ُمـرغـَک ِ ذهن ِ من ِ دل خام!،
حقــّا،
كه درين دام!؛ صبراست دَوایَم! _
تا آنكه
ِدگرروز بيايد ، خورشيد بر آيد ، بر شهر بتابد ؛
دِل شرم
کـُنـَد زانکه دوباره
ِز َسرِ
یأس بخوابد _
آبیّ ِ
رُخ ِ گنبدِ نيلی ، رُخساره ی ِ اين حوضچه را خوش بنمايانـَد! _
آبیّ و،
کـَمی ِمیل ِ به فيلی ؛
تا آنكه، ِدگر بيش نباشد! رُخ ِ آن؛ بی رَمَق و، مُردابی _
تا، بر
دل و، جانها! بتواند كه بشارت بدهد؛ صلح و،
َصفای ِ آبی!
باشد، که در
آنگاه!؛ يار
از َسرِ ذوق آيد و، ََبر شورِ دِل افزايد و، زيبا
بخِرامَد! _
بَرمَن
نـِگــَـهـَش ُافتد و، از شـَرم،
چشـَش ُخفتد و؛ بَرهَم نگريم
و، پَس از اِبرازِ خوش آمد؛ _
با
شـُوق!، دَهَد بوسه مرا؛ از لـَبِ سرخ و، دو لـُپِ
سُرخابی!.
هاشم شريفی << بودش >> دانمارک
09,12,1993
Helsing�r
www.boodesh.com
|