[ درستایش ِ بهشتِ پنبه ای!]
ای بسترِ من! چقدر خوبی!؟ _ گرچه « کهنه مندرس »، وَ بیرنگ!؛ امّا چه مرا تو مِهربانی!؟ بی هیچ توقّعی و، نیرنگ!... شبها که مَرا- ست!، سوزِ سرما!؛ حفظِ تبِ خون کنی و، گرما!... ما را بدهد نیازِ ابزار! _ هرُگلبن ِ اندیشه که درما!... ابزار! به نزدِ جان! پُراز ارج! _ هم هست، بیان ِ جان!؛ برآن! دَرج! _ امّا، که اگر نبود، ابزار!؛ بَرجان چه شدش گنج ِ جهان! خرج؟... پس، بایدم آنکه؛ چامه گفتن! _ بَرهرچه زِ اندیشه! شنفتن! _ تا، واقعیتگرای!! بودن!، بَر خِرَد!؛ حقایق!! ننهفتن!... ای بسترِ من! بیاد بسپار!، گوهران ِ رَخشا!؛ به شبِ تار!... چندین که برفت، یارم ازبَر!؛ تا چند شدم؟ غریبه را! یار!... در ذهن ِ توو، من است جوشان! _ بَس یادِ تب و، تابِ خروشان! _ فخرِ من و، تو!؛ کان همه مهوش! _ یکشان نَبُدی زِ تن فروشان!... یادت برسد! که چند؟ بودند! _ یک یک زِ من و، تو!؛ مستِ تبنوش! _ در بندِ هوس! رَها زِ پندار! _ وز تابش ِ مِهر! آتش آغوش!... هرجا، که زییند؛ شادشان باد! _ دلشادی ِ من! زِ یادشان! باد... رفتند و، نرفت!؛ یادِ آنها! _ ازخاطرِ من! ِپی ِ زمانها!... هرُگل، که به نزدِ جان! گران است!؛ شادابی ِ آن! هوای ِ جانست!... گر دوست بداشتم کسی را، بر- او! نه بخواستم خسی را!... اینگونه! زِ عشق!!، گویشی هست! _ خواهش!؛ سوی ِ دام!! پویشی هست!... از مِهر! شود بال و، پَرِ جان! _ تا هستی ِ جان! به شاد و، آسان!... مِهرآتش ِ جان ِ این جهان است! _ درهرچه و، جان ِ مردمان است!... درهرچه پدیده های ِ هستی ست!، یک دفترِ مِهر!؛ دربیان است!... هرجان!، که نه مِهربان به جانهاست؛ بیمار! زِ خدشه ای گران است!... بی مِهر!، تکامُلی به جان!؛ نیست! _ نقص ِ جان! چو دوزخ ِ روان است!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 31,10,2007 Helsingør
|