[ دل ِ  ترس خورده! ]

 

          دل ِ گنجشکی ِ من،  شاپرکی ست!؛

          گردِ شمعی، که رُخت ُکنج ِ نهانخانه ی ِ ذهن افروزد!...

          جان ِ سیمرغی ِ من، سوخته ای ست!؛

          که خس و، خارِ تمدّن!؛  آتشش را! _

          چون لباس ِ التهاب و، َوسَوسِه!؛   برتن ِ هرساده دلی!

          که گذرمیشودش - ازسرِ کویَت!  دوزد!...

          درهوای ِ عالم ِ قدس!  ِپی ِ داد!،  به رؤیا شده ام!؛

          که بگویند :  درآنجا،  ایزد!؛

          گوش میدارد اگر هست،  لبِ شِکوِه زِ دوست! _

          تا بخواهم پرسید : 

          که چرا؟  َرسم ِ وَفایَم به چنین،

          وچرا؟  کیش ِ جَفایت به چنان؛  آموزد!.

             هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                         20,12,1999  Helsingør