[ دل ِ ترس خورده! ]
دل ِ گنجشکی ِ من، شاپرکی ست!؛ گردِ شمعی، که رُخت ُکنج ِ نهانخانه ی ِ ذهن افروزد!... جان ِ سیمرغی ِ من، سوخته ای ست!؛ که خس و، خارِ تمدّن!؛ آتشش را! _ چون لباس ِ التهاب و، َوسَوسِه!؛ برتن ِ هرساده دلی! _ که گذرمیشودش - ازسرِ کویَت! دوزد!... درهوای ِ عالم ِ قدس! ِپی ِ داد!، به رؤیا شده ام!؛ که بگویند : درآنجا، ایزد!؛ گوش میدارد اگر هست، لبِ شِکوِه زِ دوست! _ تا بخواهم پرسید : که چرا؟ َرسم ِ وَفایَم به چنین، وچرا؟ کیش ِ جَفایت به چنان؛ آموزد!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 20,12,1999 Helsingør
|