[ دلخوشی ِ انسان ِ باستان! ]

          چه زیبا بود،  زمانی که هنوز نمیدانستم ! که؛  زمین گـِرد است _

          و نا آه بودم که خورشید و، زمین؛

          کدامشان دیگری را طواف می کند...

          و اگرچه اکنون شرمنده ام!  زساده لوحی ِ خود! _

          که حـَرّافان ِ موذی! ذهنم را! به انحراف! می کشیدند! _

          امـّا ناشی ِ از همان نادانی! _

          افقهای ِ دوردست!، برایم بیانگر ِ وجودِ  ناآشکارسرزمینی بود! _

          بی مرز و، بی انتها!؛

          که پشتوانه ی ِ دلگرمی ام میشد! _

          به هر هنگام که دلگیر میشدم! _

          از همدیاران،  و از دروغگویان! به جامه ی ِ نیک گفتاران! _

          و از فرهنگ ،  و از نام و، ننگ ؛

          و از حسادت و، نیرنگ!  و از رقابت و، جنگ! _

          و از جذبه های ِ یکنواختی گرفته و، کهنه گشته از زمانهای ِ پیش! _

          و از سختی های ِ زادبوم ِ خویش!...

          ولی حرص و،  هوش و،  صنعت _

          و داد و، سـِتـَدهای ِ چـَشمگرسنگی در سرشت! _

          و تعارفاتِ خـُدعه کیش! _

          افسوس! که، همدستی کردند!،

          و گــُلهای ِ باغ ِ گمان را!  پرپر نمودند! _

          و دلگرمی ام را!؛  رُبودند! _

          و بافه ی ِ پرند وار ِ  آرمانم!  ریش ریش! _

          در بایگانی ِ یاداندیشی ام!،   متروک ؛   درغبار!...

          امـّا براستی! که،  چه دلفیریب و، شیرین می نمود!  بی خبری!.

                                        هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                              27,04,2003 in the train from Copenhagen to Holte