[ دیدارِ زمستان باعینکِ زیبا پرستی! ]
در هنگامه ی ِ آغازش ِ یک روز! درماهِ فِوریه بود! _ و کشاله های ِ پیشتازِ بیشماره پنجه پنجه های ِ آتش ِ خورشید! _ ابرها را! پاره پاره!، شعله ناک میساخت!؛ وبازهم! وبازهم! به گستره ی ِ باغ ِ آسمان! می تاخت! _ وسیاهی های ِ پس مانده ازبزم ِ دیوهای ِ شب را! _ پاک مساخت! _ تا فرارسیدن ِ روزرا! مژده گوی ِ جان باشد! که : شام ِ تیره برفته ست و، روشنی تان شاد!، و ارزانی تان! آب و، دوستی ِ آفتاب و؛ خاک و، بوسه ی ِ باد!؛ که به کوش و، نوش! بکارید و، ِبدرَوید! _ و ببال ِ هوش! فراهمی ها را! بجوئید و، ازخویش! _ فرمان ِ آفرینش ِ بهزیستی را! بشنوید! _ و با نوزائی ِ اندیشه!، کهنه زدائی ِ پندار کنید! _ ودرتنگ چشمی فرو نشوید! _ ودوست بدارید همدگررا! _ که بهاران! ِبراه باشد و، سرما و، سوزرا! _ رفتنی بدانید و؛ خوش باشید!... و، شادباش گوی ِ هم شوید!؛ نوروزرا! _ که میتواندتان بود! هرروزرا!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 08,02,2009 Helsingør
|