[ انتظار!، وَ عِشوه های ِ روزگار! ]
امسال!_ در سرزمین ِ میزبان!، که میهمان ِ چندساله اش هستیم!؛ بهار ِ بی شکوفه! چه سخت؟!_ رُخ نمود!_ بر جان ِ مشتاق ِ عاشقان ِ دشت و، دریاو، کوه و، درّه و، راغ!_ ازآنکه : سبزه و، _ دارو، درخت و، _ گلبن و، باغ!؛ تمام ِ جوش و، کوش ِ شدن را!_ به گاهواره ی ِ بودن!_ در جوانه های ِ خود! خُـفتند، وبه انسان ِِ سیماب درگوش!_ که بهره می بَرَداز گــُل! وَ ناسپاس!_ و ازخلیدن ِ خاری به پا! رَوَد به خُروش!_ تومار ِ عبرتی!! گفتند!... امـّا امید!، امـّا امید!؛ نبسته از دل رخت!_ وَ باشد! که دستی زجنس ِ َذرّه و، با نام ِ جَبر ِ تصادف!_ که باوَرهای ِ عامیانه !، عنوان ِ بخت! می دهدش!؛ به کارگاهِ هستی!، ز ِ سوئی ازین اسرارگاهِ فریبا! برآیدو، عمر ِ ابرهای ِ سِمِج! سرآیدو، اِلهه ی ِ خورشید!؛ گرما! دهد بر طبیعت و، دلهای ِ منتظر به نوید!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک Helsingør 15,04,2006
|