[ غزل! ]

          ای که چشمان ِ تو!، یادآور ِ دریاست مرا!؛

          وعده هاشان، همه شب؛ ساحل ِ فرداست مرا!...

          چشم ِ شوخ ِ تو! همه راز ِ شـُکوه است و، شکیب!؛

          چشم ِ گویا! ز دل ِ سوزبه آوا ست مرا!...

          به دگرگونگی ِ کار ِ جهان بنگرو، جان!؛

          که تـُرا! گوش به خواب و، لب ِ غوغا ست مرا!...

          کِی توان گفت؟ ز یک گوهرو، کانیم همه! _

          تو کنی فتنه و، گیتی ست به واخواست! مرا!...

          مـَطلـَع ِ مِهر! نه سرمنزل ِ هرقافله است! _

          نیستی یاد ِ من و، یاد ِ تو! برجا ست! مرا!...

          یاد ِ روی ِ تو! به هر روز، رهائی زشب است! _

          از شبِ موی ِ تو!؛ اسرار ِ سَحَرها ست! مرا!...

          نیش ِ دوری! به من و، نوش ِ تو! بهر ِ دگران!؛

          منـّـتی از کــَرَم ِ تلخی ِ صهبا ست! مرا!...

          گاه اگر، ابر! به روزست و، به شب ! تاریکی!؛

          تا امیدی م  به فردا ست! چه پرواست مرا ؟.

                                                                          هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                         20,02,2006  Helsingør