|
[ دگرگونگی ِ جانهای ِ بکر!، باآنها که در خودنمائی!! به ژرفای ِ عالـَم ِ فکر! ]
بـِکرجانانی! که پیمانی به هستیّ ِ طبیعی شان هنوزست از نخست! _ نیست مُخشان گچ! ونه دلشان زِ سنگ!... زود! می گریَند!، بر- احوال ِ جانهائی که در هستی زسختی ها! به تنگ!؛ زود! می خندند!، باشادی! _ که جانهای ِ دگررا! شاد میبینند!؛ چون گـُلهای ِ - درتابش قشنگ! - ... تا کِی از تقلیدِ درحفظِ ظواهر!، درنقابِ سختِ - خودجدّی نمایانه! - ؛ تو می آری به سر!؟... برگِ احساست!، نمایان ساز!؛ گر زحمت به دیگرجان نیاید - ازتو! _ اِی گول ِ مَشنگ!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 31,11,2008 Helsingør
|