[ خوشا دلی!،  که همّه ی ِ!  ُگلهای ِ باغ را!! تواند! دید!]

 

          در جان ِ { شب! }  چه بسیار، زلبها!؛

          که نامرئی اند ازدیدگان ِ ما و،  درگویشند!؛

          به درونگاهِ جان ِ ما! _

          وپیام آوران ِ راستگویند!، زَِژرفای ِ کامی!؛

          که پَرتو! بگسترند،  به پهنه ای؛

          که همسان ِ دیبای ِ سُرمه فامی! _

          وچه زیبا!؟  وچه زیبا!؟ _

          { که روز! - اش، به َرشک!؛  میخورد ُفسوس! }...

          اینهمّه از نشانه ها! _

          که بردل رسد!  زِ{ رَخشِش فشانه ها!

          به آهنگِ شورنوای ِ { شیرین چشانه ها! } _

          که زِ چشم ِ ستاره هاست!؛

          واگر، نه همّه!؛   چندینشان! یکی یکی _

          شاهگوهَرِ بخشی زِ کهکشانی ست! _

          که کوبه ی ِ آگاهی!!  زند به کوس!...

          خورشید!!،  گرامی است! _

          *" دربَرسخن " ،  همان ؛  که :

          چشمهایتان! ببندد!،  ازآنکه؛

          شادید به گرمای ِ جشن ِ تابشش! _

          که درگستره ی ِ آب و، تابِ نمایشش!.

             هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                                                   19,03,2009  Helsingør

           *" دربَرسخن " ، یا ، " بَرسخن " ؛  برابر است با " امّا " ، " لاکن " ،

               " لکن " ، " لیک " ، " لیکن " ، " ولاکن " ، " ولی " ، " ولیک " ، " ولیکن " ؛

               و من در واژه نامه های ِ دکتر " محمّد معین "! و استاد " حسن ِ عمید "! _

               هیچگونه برابری هائی در پارسی! برای ِ آن  ُنه واژه ی ِ عربی! نیافتم! _

               و بایسته، آنکه، گفته شود! :  که، کوتاهی ِ کوشش برای ِ پیجوئی؛  از من نبوده است! _

               و نا گزیر! برابری های ِ " دربَرسخن " ، یا ، " بَرسخن " را! _

               به اندازه ی ِ نیروی ِ اندیشیدن! که داشتم، ساختم! _

               و با آنکه شایسته مینماید که واژه های ِ " مگر " ، " دگر " ، و " اگر " ؛

               در گفتار یا نوشتارِ پارسی بکار رود، بازهم، رَسانائی ِ " امّا " را!؛  ندارد! _

               باشد که ایرانیان! هریک برای ِ بازسازی ِ واژگان ِ پارسی!،

               یا، بهینه- بجایسازی ِ واژه های ِ نیاز در پارسی گوئی! کوشنده باشند!،

               و نه اینکه با نام ِ استادان ِ سخن!،  " دوشنده! "  باشند؛ 

               { کارمزدهای ِ گزاف! را،

               ازگنجینه های ِ دربارها!، < که هر هنگام نامی دگرگون برآنهاست > ؛} _

               و رنجمایه هائی ست!، که مردمان ِ میهن ِ همان استادان ِ " میهن دوست!! " _

               بنام باجها و خراجها! پرداخته اند!.