[ خوشا دلی!، که همّه ی ِ! ُگلهای ِ باغ را!! تواند! دید!]
در جان ِ { شب! } چه بسیار، زلبها!؛ که نامرئی اند ازدیدگان ِ ما و، درگویشند!؛ به درونگاهِ جان ِ ما! _ وپیام آوران ِ راستگویند!، زَِژرفای ِ کامی!؛ که پَرتو! بگسترند، به پهنه ای؛ که همسان ِ دیبای ِ سُرمه فامی! _ وچه زیبا!؟ وچه زیبا!؟ _ { که روز! - اش، به َرشک!؛ میخورد ُفسوس! }... اینهمّه از نشانه ها! _ که بردل رسد! زِ{ رَخشِش فشانه ها! }، به آهنگِ شورنوای ِ { شیرین چشانه ها! } _ که زِ چشم ِ ستاره هاست!؛ واگر، نه همّه!؛ چندینشان! یکی یکی _ شاهگوهَرِ بخشی زِ کهکشانی ست! _ که کوبه ی ِ آگاهی!! زند به کوس!... خورشید!!، گرامی است! _ *" دربَرسخن " ، همان ؛ که : چشمهایتان! ببندد!، ازآنکه؛ شادید به گرمای ِ جشن ِ تابشش! _ که درگستره ی ِ آب و، تابِ نمایشش!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 19,03,2009 Helsingør *" دربَرسخن " ، یا ، " بَرسخن " ؛ برابر است با " امّا " ، " لاکن " ، " لکن " ، " لیک " ، " لیکن " ، " ولاکن " ، " ولی " ، " ولیک " ، " ولیکن " ؛ و من در واژه نامه های ِ دکتر " محمّد معین "! و استاد " حسن ِ عمید "! _ هیچگونه برابری هائی در پارسی! برای ِ آن ُنه واژه ی ِ عربی! نیافتم! _ و بایسته، آنکه، گفته شود! : که، کوتاهی ِ کوشش برای ِ پیجوئی؛ از من نبوده است! _ و نا گزیر! برابری های ِ " دربَرسخن " ، یا ، " بَرسخن " را! _ به اندازه ی ِ نیروی ِ اندیشیدن! که داشتم، ساختم! _ و با آنکه شایسته مینماید که واژه های ِ " مگر " ، " دگر " ، و " اگر " ؛ در گفتار یا نوشتارِ پارسی بکار رود، بازهم، رَسانائی ِ " امّا " را!؛ ندارد! _ باشد که ایرانیان! هریک برای ِ بازسازی ِ واژگان ِ پارسی!، یا، بهینه- بجایسازی ِ واژه های ِ نیاز در پارسی گوئی! کوشنده باشند!، و نه اینکه با نام ِ استادان ِ سخن!، " دوشنده! " باشند؛ { کارمزدهای ِ گزاف! را، ازگنجینه های ِ دربارها!، < که هر هنگام نامی دگرگون برآنهاست > ؛} _ و رنجمایه هائی ست!، که مردمان ِ میهن ِ همان استادان ِ " میهن دوست!! " _ بنام باجها و خراجها! پرداخته اند!.
|