[ کـُنِش ِ کالبـُد! از تـَب ِ جان! ]

               شعر!، ازجان بتراوَد! نه که ازدست و، ز لب! _

               دست و، لب! گویـِشی ازنو بکننداز- آن تب!...

               گرچه از برق ِ نگه نیز تـَراوَد!، هُشدار!؛

               گاه، راهی ست به گلشن! گاه؛ چون چاله! به شب!.

                                                  هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                         18,01,2007  Helsingør