[ لحظه!،  ونیکبختی! ]

          به هر دیدار ِ  زیبائی! _

          که جانرا! میرسد مستی!،  ز مینائی! _

          که هستی میکشد بردوش!؛

          ازنوبارو، ازنوبار!،  خرسندی ست!؛

          امّا،  خواهشی گر گل کند در دشتِ اندیشه! _

          که شاید باغ را از خویش ِ خود سازد؛

          هماندم!،  باشدش بدرود ِ بَزم و؛  آیدش در ژرف و، تارو، پود! _

          خارو، خاش ِ کژپوئی! _

          وآه و، دود!؛

          باهرنوبتی  از- آتش ِ جانرنجگی هایش!...

          شکیب و، مِهر! _

          جان ِ پاک را!،  درکارزار ِ جَذبه ها! _

          بخشی ست ازپیروزی و؛

          باغول ِ حِرص ِ زندگی!  سرپنجگی هایش!...

          زآغازین زمانهای ِ تمدّنهای ِ  پی در پی! _

          چراغ ِ بینش ِ نیکوروانها!  خوش ندا دادند!  برجانها! _

          نرفتن - ازپی ِ مرغ ِ هوس!،  آزادگی باشد!؛

          ودل دادن، به رنگِ گونه ی ِ فرهنگهای ِ دَم بدَم نوبنده جوئی؛

          بردگیّ ِ خویش را!  آمادگی باشد!.

                                                             هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                        05,04,2008  Helsingør