[ معجون ِ مُسَکِـّن ]

          ای تو! تحسینگر ِ هستی!، پـِی ِ دیدار ز رُخسار ِ گل ِ مستی ساز!؛

          باش! دربوته ی ِ بینندگی و، بینش و، احساس و، ستایش!، و نیاز!؛

          تا برآید مگرازدستِ تصادف! باغی _

          که مشام ِ تو! شود تازه زعطری!،

          که هم آمیخته اش بانگِ خوشی گوشنواز!؛

          دَهَدَت داروی ِ تسکین! زین راز! :

          که بسوز از عطش ِ چشمه ی ِ نوش!،

          وز مِی ِ شورو، امید!؛ با تبِ بیم! بساز!.

                                    هاشم شریفی << بودش >>  دانمارک     19,07,2006  Helsingør