[ امیدِ جهانشَمول! ]
همسان ِ مِی کشان که از تبِ مستی! برآمده بیدار! _ ودرشبِ بی نوش!، با جویشی نه غریب! _ خسته دَمسپارو، زیرِ بارِ خُمار!؛ یا چون کسان که صبرگمارو، لحظه شمار! _ در خزان ِ سردِ نقاهت! _ بسر برند، با بیم ِ مرگ و، با امیدِ بهبودی!؛ ما نیز!، شهروندان ِ پَهنه ی ِ خاک!؛ درهرچهارفصل ِ سال! ودرهمه سالها! _ چشم برَه مانده ایم! _ تا بهارِ گرم ِ سلامت!... تا دگرگونگی به ژرفِ سرشتِ انسانها!... تا طلوع ِ مِهر!... تا پگاهی! _ که دوستی ها و، دوست داشتنها!، بدوراز تکاپوی ِ پاسخ به اژدرِ خواهش!؛ به ترجمه ای نو! _ بازگو می شوند به هسته ی ِ جانها!. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 21,08,2008 Helsingør |