|
[ پاد زَهر! ]
چه هنگام و، کدامین دستهای ِ زورمندِ خشم ِ توفان؟ _ کـَنـَد این گنبدِ خاکستریّ ِ سردِ روی ِ شهر را! _ ازجای...
اگر، از باورم! اعجاز دوراست!؛ ولی امّید! می بندم بـِراهِ راستین فردای! _ بازازنونگاهم!، گرچه - نه ازدیده! -، امّا، خیره می ماند زژرفای!؛ به سوسوی ِ پگاهائی که همّیشه ست برپیشانی ِ هرشام! _ با تصویر ِ فردائی! که شادی را کند - آوای!...
از - آغازش ِ شور و، شعور ِ جان! _ هزاران در هزاران بار!، پائیزو، بهاران! رخ نمودند و؛ بیاوردند سرماها و، گرماها و، باران! _ وهمّیشه دل ِ امّیدواران! _ شکیبش! بود و، باشد! پاد زَهر ِ زَهرفـَرسای!...
همیشه واحه ای ازدور پیداست! _ اگرباشد سرابی و، فریبی؛ وگربرتشنه، ازآبی نصیبی؛ گمانی هست گرمابخش ِ جان ِ راهپویان! _ که هریکشان به جوری کامجویان! _ اگربی باک و، چالاک؛ اگرهم خاردرپای!...
امیدِ آفتابِ بامدادان! _ شود درتیره گون سرمای ِ شبها! _ هوای ِ گرمی ِ دل! _ چراغ ِ شوق ِ منزل! _ نوای ِ چامه ی ِ - تاب و، تب افزای - !. هاشم شریفی << بودش >> دانمارک 30,03,2008 Helsingør
|