[ پیش باید رفت! با امّید!!  ماندن بیهُده ست!]

 

          نه شادِ یادِ جَست و، خیزِ کوچه های ِ کودکی ِ خویش! _

          نه هم به پُربنوشیده ازپیاله های ِ بزم ِ باغ ِ جوانی ش! _

          اگرچه هم،  رَوا شده ست و، میشود به گاهگاه و، جای جای! _

          زِ جامهای ِ گران ارج ِ نوش! _

          نوائی ش!؛

          به هرچه دَم بسپارد ازنواست و،  هنوزاست! _

          بَسی زِ بارِ پاسخ! _

          به دریافت و، بینش ِ جان! ومِهربانی! به جانهای ِ دیگری! _

          که بوده ست و، باشدش! بردوش!...

          به داروی ِ شکیب!،  خموش و، رام ِ نیش! _

          زِ گرمی ِ امید!؛

          به چشم ِ دل!  پویا! _

          به کام ِ نو!  جویا! _

          به گام ِ نو! _

          براهِ مانده به پیش!.

             هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                                                    09,03,2009  Helsingør