[رَه آوردِ بهاری! ازچرخه ی ِ نوپدیداری! ]

          بهاران را! _ 

          شادمان بودم  با همه ی ِ دریافتهایم به ژرفِ درون! _

          که ازدیدار ِ باغ و،  سبزه و،  آب! _

          ورُخسار ِ تبدار ِ شکوفه ها!  درجشن ِ آفتاب!...

          تابستان را! _ 

          فراگسترده شدم  با همه ی ِ بافتهایم به پیرامون ِ خود به بَزم ِ بُرون! _

          که با گام پردازی بردشت و،  کوه و،  دَمَن! _

          و آب بازی به رود و،  دریا! _

          و لمیدن به ماسه های ِ کرانه! _

          و پوئیدن برسبزه زارو، چمن!...

          پائیزرا! _

          نهراسیدم!  چرا که،  با انبوهه ی ِ رنگهای ِ جوراجور! _

          از اندیشه!  نوش ِ جوشش و،  شور! _

          و از بیم!  بسیاردور میشدم!  بسیاردور! _

          هرچند که،  درراه بودنش را!  آگاهی میدادند!  آهنگها ی ِ رخت بربستن! _

          که از زبان ِ برگ برگِ درختها! آوا میشدند! _

          و یکی یکی،  ازمادرانشان!؛  گسستن بود!...

          واکنون! آنرا! شکیبا هستم! _

          چرا که،  باامید!  زمزمه میدارم! :

          هنوزهم!  بهاران! ونوروزهم!  میتواند بود! _

          اگرچه شاید، نه ازبرای ِ من امّا؛

          که ازبرای ِ هرچه جانهای ِ نیک ِپی! _

          که با بافتهای ِ  - شادمانی تارو، مِهربانی پود! - .

            هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                          26,01,2009  Helsingør