[ سرود ِ بهاری! ]

 

          طبیعت! جوان گشت و، دل نیزهم!_

          دَرو، دشت و، کــُه ! باغ و، پالیزهم!...

          نه بوران و، سرما!؛ نه ایاّم ِ یأس!_

          نه ابر ِ سِمِج !  پرده آویز هم!...

          زنـُو! چهره ی ِ مِهر! شد، دوستکام!؛

          که خوش! بر کلان سازدو، ریزهم!...

          بجوشیدو، شوریدو، نـَجوا گرفت!_

          تن ِ خُفتگان! جان ِ لبریزهم!...

          تبِ گـُل! وزان گشت! کامد بهار!_

          خجل از خزان گشت! پائیزهم!...

          اگرچه، بدون ِ خزان!؛ کِی رود؟_

          زجا، برگِ خشکِ غم انگیزهم!_

          که ازنـُو، جوانه! شود بر درخت!؛

          که جانها! شود کـُهنه پرهیزهم!_

          تعصّب! نـَمانـَد به جا و، کسی؛

          نه_ ازواقعیّات بگریز_هم!...

          نـَوای ِ نِدائی! برآمد، به گوش!؛

          که دنیای ِ ذرّه درآمیزهم،_

          بدانگونه مجبور ِ ازبودن است!؛_

          که نیکان! وهر، _ نیک بستیز! _ هم!...

          جهان! آن شود، که تواند شود!_

          چه تبخیر ِ آب و،  چه  واریزهم!_

          به آن می گرایند،  کز مُمکن است!_

          چه مرداب؛ چه رود و، کاریزهم!...

          نه تعیین!، تصادف!، زشیرین! بداد!؛

          خس و،خوش!؛ به فرهادو، پرویزهم!...

          مَشُو! َغرّه و، جبر! آسان پذیر!_

          به جَنگ ِ ذلالت!؛ بپاخیز! هم!...

          امید! آنکه، هر روز ِ انسان! بهار!؛

          که اندیشه!، خوش!؛ لب! شکرریز!هم!.

          هاشم شریفی << بودش >> دانمارک   Helsingør   09,05,2006