[ طومارِ خوشخیالان!  بَر- خاکِ رفته برباد - ! ]*1

          به خیال ِ آنکه فردا - ست،  هوای ِ آفتابی؛

          زشتاب، تن گرفته؛   به فریبِ چشم ِ مهتاب!،   سرو، افسرو، پایاب! _

          همه!،  به دل!،  سپرده!؛

          وان شبش!،  به بَزم ِ خویش!،  تاچند، رَهاشدن زِ نیش!؛  برنشستیم! _

          سَحَر!  دودیده بستیم!  که شهدِ خواب!!  نوشیم،

          وباشد که به بیداری ِ نو!،  جامه ی ِ هوش و، کوش!!  پوشیم؛

          سِلاح ِ نرمخوی ِ آب!  درابر! _

         (  ِبیاری از ِپی ِ تبانی ِ باد!،  که همّیشه! ازو!؛  ُفسوس!  دریاد! )

          چنان به دشمنی که گشنگان ِ بادیه!   زِ جا  َکنند،  شهرِ آباد!؛  

          یُرِش نمود و،  خانه را!؛   ِبکـَند - بنیاد!.

            هاشم شریفی  << بودش >>  دانمارک

                                                                                                                                     30,08,2007  Helsingør

             *1 درزمانی بسیار دور!  با دوستان به کوه گردی رفته بودیم،  و بر دامنه ای چادرها برپای نمودیم،

                 و برخی ازدوستان چنان شیفته ی ِ آن چشم اندازهای ِ - دل انگیز- شده بودند؛ که لانه و، خانه و،

                 کاشانه ی ِ گِل وسنگ! برپاساختند!  تا شاید که به گمان ِ خودشان بیادگار، برای ِ آیندگان ِ روزگار!؛

                 بماند! وامّا افسوس!،  که دستهای ِ بخشهائی ازهمان هستی ِ زیبای ِ دلفریب!؛ همه را! دگرگون ساخت!_

                  افسوس!.